Pocahontas met voedselvergiftiging
Blijf op de hoogte en volg Lisa
19 November 2013 | Kenia, Thika
Ik lig vandaag de hele dag ziek in bed. Kan ik mooi even een blog schrijven over het afgelopen weekend!
Ik had dit weekend afgesproken met klasgenoten uit Nederland, gister hebben we ergens geluncht en dat is bij ons allemaal verkeerd gevallen want we liggen alle drie ziek in bed vandaag..
De weken worden hier nu een beetje standaard. Ik ben elke dag op mijn project en werk veel aan mijn onderzoek. Ik begin de kinderen steeds beter te leren kennen en ook het project zelf, heel leerzaam en bijzonder. Maar schrijnend om de verhalen achter deze kinderen te horen, ze hebben stuk voor stuk zoveel rotzooi meegemaakt in hun korte leventje, echt verschrikkelijk!
Dit weekend kwamen twee klasgenootjes naar Thika, Thika is de dichtstbijzijnde stad voor mij (ongeveer een half uur rijden). Één van onze klasgenoten woont in Thika en de andere twee in Kitui, dat ligt hier zo’n 2 uur vanaf. Zij kwamen donderdagavond om het weekend met ons door te brengen, echt heel erg leuk!
Ik gaf vrijdagochtend een training hier in Watoto samen met mijn begeleidster, dus ben daarna naar Thika gegaan. We hebben in een hotel geslapen midden in het centrum, heel simpel maar ideaal.
Vrijdagavond hebben we lekker wat gedronken met z’n vieren en hebben we bij een restaurantje gegeten en lekker bij gekletst. Heel leuk om andermans verhalen te horen en te weten wat andere allemaal meemaken, daarnaast was het ook gewoon heerlijk om weer even vol Nederlands te kunnen praten!
Zaterdag waren we van plan om naar fourteen falls te gaan, dat zijn watervallen ongeveer tien minuten van mijn huis af. Het was een heel gedoe om daar te komen. Het heeft ons echt de hele ochtend gekost. Ten eerste hebben we twee uur (!!) over het ontbijt gedaan. Het is hier heel normaal om een uur op je eten te wachten en dat hebben we dan ook elke dag gedaan. Nogal irritant als je wat wilt gaan doen op die dag.
Vervolgens zijn we de stad in gegaan om wat boodschappen te doen. We waren een echte attractie, vier mzungu’s bij elkaar. Verschrikkelijk. Iedereen keek ons aan, riep ons na en wilde ons even aanraken. Heel erg intimiderend en ongemakkelijk. Op een bepaald moment stonden we achter een markt te onderhandelen voor een matatu (busje) en werd er uit de tas van één van mijn klasgenootjes iets gejat. Zij reageerde heel snel en pakte het terug waarop er tien man op de ‘dief’ sprong en hem helemaal in elkaar sloegen. Heel erg eng, vanaf dat moment voelde ik me ook echt niet meer veilig. Uiteindelijk een matatu gevonden die ons, voor een normale prijs, naar fourteen falls kon brengen.
Dat is ook zo iets. Ze zien je niet als persoon hier, maar als mzungu. En mzungu staat gelijk aan veel geld. Ze proberen ons elke keer het drie dubbele te laten betalen van de locals en elke keer moet je dus nee zeggen en doorlopen en onderhandelen. Niet dat het nou allemaal zo duur is, want het drie dubbele is nog spotgoedkoop, maar het is een beetje een principe kwestie.
Fourteen falls was echt prachtig, het zijn eigenlijk veertien watervallen naast elkaar in een soort halve cirkel. We zijn eerst boven de watervallen langs gegaan, door het water over rotsen. Was nogal tricky, maar we werden heel goed begeleid door onze gidsen. Bij het eindpunt aangekomen stonden we aan het eind van de veertien watervallen op 16 meter hoogte. Toen vertelde de gids ons dat dit het punt was waar wij vanaf gingen duiken….. Ik heb vriendelijk geweigerd en uitgelegd dat ik hier liever niet te pletter wilde vallen. Geen twijfel mogelijk dat ik daar vanaf spring, ik lijk wel gek! 16 meter is echt onnatuurlijk hoog, het voelt bijna als een zelfmoordpoging. Twee klasgenootjes van mijn gingen wel, ik heb ze voor gek verklaard.
Toen zij eenmaal gesprongen waren dacht ik ‘waarom eigenlijk niet?!’. Je moet alles een keer gedaan hebben in je leven.. Na veel twijfelen ben ik dan toch gegaan. Gesprongen. Van een 16 meter hoge waterval. Ik kan je vertellen, één keer en noooooit meer. Het was zo ongelofelijk eng! Er is gewoon een moment dat je zweeft en dat lijkt nogal lang te duren, heel bizar. Charlotte vroeg nog of ik me Pocahontas voelde, eigenlijk wel een beetje! Achteraf waren we allemaal wel trots op onszelf en hadden we een ontzettende adrenaline kick haha. We hebben heerlijk in de zon aan het water geluncht met uitzicht op de watervallen en zijn daarna weer terug gegaan.
’s Avonds weer lekker gegeten en uitgerust.
Zondag ben ik met twee klasgenootjes naar het Blue Post hotel geweest. Dat is een luxe hotel hier in Thika waarvan mensen zeggen dat het een fijne plek is. En ik geef ze gelijk, het was echt heerlijk daar. Een soort oase van rust, echt zo’n typisch afrikaans hotel uit de folders. Er waren watervallen en een animal park, dus daar hebben we doorheen gelopen en lekker rustig aan gedaan. Er was ook een soort veldje met van die toeristen stalletjes waar ze alles handgemaakt verkochten en aan het maken waren, dus daar hebben we weer flink onderhandelt om wat souvernirtjes mee te nemen. We hebben het weekend afgesloten met een pizza op het terras op het gras met uitzicht op de watervallen.
Wat toen nog heerlijk leek, bleek de dag daarna iets minder; voedselvergiftiging. We hebben maandag allemaal overgegeven en aan de diarree met koorts, heer-lijk! Maar goed, het is ook bijna niet te voorkomen voor ons in een land als Kenia.
Nog even uitzieken en hopen dat ik snel weer aan de slag kan!
Liefs uit het warme Kenia!
-
19 November 2013 - 18:59
Will:
Lieve Lisa,
Wat een domme pech dat je ziek werd van het eten.Ja,je kunt het in dat soort landen verwachten maar hoopt altijd dat je de dans ontspringt.
Wat heb je weer leuk geschreven,je neemt ons mee op reis en geeft ons een kijkje in je leven daar.
Het zal wel een heel bijzondere en leerzame stage worden.Het verruimt enorm je blik op de wereld.
Het is fijn dat je het zo gezellig hebt met je vriendinnen.dat zal je wel helpen bij het gemis van thuis.Kan je een foto maken van het schooltje en de kinderen.?
Geniet maar van de tijd dat je er bent,ik volg je.
Liefs tante Will. -
19 November 2013 - 20:19
Marianne:
Lieve Lisa,
Wat heb je weer een beeldend verhaal geschreven. Het lijkt net alsof ik erbij ben. Knap van je. Tja, ziek worden in een land als Kenia, het is niet te vermijden, hoe goed je ook oppast.
Gelukkig kan je even ziek zijn. Ik herken wat je vertelt over de bevolking, die jou als rijke westeling ziet. Het blijft moeilijk om daar je koers in te varen. Ik denk, omdat je toch een tijdje in dit land blijft, dat je er iets op vindt . Leuk dat je je klasgenoten in het weekend ontmoet hebt. Zo kun je samen wat ondernemen. Anders zou het wel erg lastig voor je worden. Aan alles voel ik, dat je er veel ervaring opdoet. Schrijnende gevallen zie je elke dag. Wat kan er veel gebeuren in een jong leven en wat hebben wij het dan makkelijk in ons kleine landje, vind je niet? Maar jij kan wel het verschil maken door er voor deze kinderen te zijn. Ik benijd je en ik bewonder je. Liefs, Marianne
-
19 November 2013 - 21:30
Ronald Elling :
Hey Lisa.
Wat heb je leuke verhalen geschreven. Knap van je dat je bent gesprongen hoor. Veel beterschap. Hopelijk knap je snel weer op. Ik ben benieuwd naar je volgende avonturen.
Groetjes Ronald
Ps. We missen je hier wel een beetje hoor. -
20 November 2013 - 21:04
Edith Duim:
Heel leuk verteld weer- dat jullie ziek zijn geworden is wel minder, maar is moeilijk helemaal
te voorkomen. Je beleeft elke week zoveel en jouw avonturen zal je nooit vergeten. Pas goed op jezelf
en geniet van de mooie natuur als het kan. Foto's van de sprong?:-) Beterschap-
Heel veel succes met jouw onderzoek!
Lieve groetjes! -
22 November 2013 - 15:05
Mamma:
Springen van 16 meter, ben je helemaal .... Als ik het had geweten!
Pocahantas spelen doe je maar op een andere manier, hahahaha.
Altijd weer leuk om je positieve verhalen op je blog te lezen.
Ik ben trots op je kleintje!
Kus van mamma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
